Hoe (g)een kop koffie zorgde voor een topfit lijf
donderdag 22 september 2022
Ik herinner mij die ene specifieke woensdagochtend. Het speelgroepje van onze oudste zoon onder begeleiding van een fysiotherapeut. We hadden weer zo'n slapeloze nacht achter de rug, waarvan je kinderen in de ochtend je aan zitten te kijken alsof er niks gebeurd is. Wat was ik moe, uitgeput! Ik draaide die ochtend zonder emotie mijn dagelijkse routine om de auto in te stappen naar het speelgroepje. Eenmaal binnen plofte ik op een stoel. Helaas zijn die ochtenden niet om uit te rusten, maar om samen met je kind spelenderwijs te bewegen. En hoezeer ik daar normaal gesproken van kon genieten, ik wilde nu alleen maar KOFFIE.
Het moment dat de fysiotherapeute zei: 'Vinden jullie het goed als we de koffiepauze laten zitten, want we zijn zo lekker bezig?’, herinner ik mij nog als de dag van gisteren: kortsluiting! Zonder koffie kwam ik echt deze ochtend niet door! Niemand heeft het gemerkt, maar op dat moment besloot ik dat dit mijn grens was en er iets moest veranderen. Ik zou mij nooit meer zo uitgeput voelen, nooit meer! En zo'n klein moment kan life changing zijn. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Veranderprocessen duren lang en soms zelfs jaren.
Met ups-and-downs ging het beter. We pasten patronen aan binnen het gezin. Ik koos voor tijdelijk minder te gaan werken en meer hulp van mijn omgeving te vragen. Helaas kreeg ik onverwacht een hernia bij 16 weken zwangerschap. Plat, ondraagbare pijn, geen medicatie, midden in een verbouwing en ik kon niet meer zorgen voor de andere twee kinderen. Iedereen heeft een ander verhaal, maar velen die de beslissing hebben gemaakt hun leven om te gooien, beleefden zo'n moment. Die ochtend bij het speelgroepje had ik mij voorgenomen nooit meer zo moe en futloos te zijn. Deze hernia en deze zwangerschap zorgden voor nog meer vastberadenheid om fit en vitaal te worden. Gezonder eten, minder koffie ;-) en meer ritme in de dag. Toch wilde ik nog meer positieve verandering, want ondanks de krachttraining en fysiotherapie kwam ik niet helemaal van de rugpijn af. Dus nam ik weer een beslissing.
Af en toe gingen mijn man en ik uit eten. Dat ene etentje bij de pizzeria -een goede keuze om samen 1,5 uur qualitytime te pakken- vergeet mijn man nooit meer. Ik giechelde al een tijdje en de woorden kwamen niet uit mijn mond. Het was ook een belachelijk idee en vrijwel onmogelijk. Toch geloofde ik dat ik het kon en ik had de keuze al gemaakt. Ik kon geen inleiding bedenken en een bruggetje al helemaal niet. Uit het niets zei ik dus maar: 'Schat, ik ga een marathon lopen.' 'Prrrroooooest, nee, nee, nee.' Ik had geen andere reactie verwacht. Tot die avond had ik nog maar 5 km achter elkaar gelopen. Op aanraden van mijn toenmalige fysio, moest ik iets gaan doen wat ik vroeger had gedaan en nog heel leuk vond. Hardlopen dus. Het sportplezier overwon alles.
Ik verzamelde mensen om mij heen die veel verstand hadden van marathons en in 2018 liep ik mijn eerste marathon in New York. Het was de start om een 'Six Star Finisher' te worden. Zo mag je jezelf noemen als je de zes grootste marathons van de wereld hebt gelopen: New York, London, Berlijn, Tokio, Boston en Chicago. Aanstaande zondag loop ik Berlijn, de derde in het rijtje. Wat ik daarvoor allemaal doe? Plezier hebben, keuzes maken, gezond eten, op tijd slapen, weinig koffie en alcohol drinken, 4 keer per week trainen, planningen maken, balans zoeken tussen privé, werk, kinderen, sport, familie en meer. Voor veel lopers is de marathon een ultiem doel. Voor mij is het een geweldige manier om fit te blijven, zowel fysiek en misschien nog wel meer mentaal. En als mensen mij vragen hoe ik het volhoud, dan vertel ik dat ik ooit op een speelgroepje van mijn oudste zoon met het Downsyndroom was...
